Sto czterdziesta ósma recenzja: Behemoth na "ILYAYD" wciąż brzmi świeżo

W zestawieniu tegorocznych recenzji nie mogło zabraknąć również polskiej płyty, która wywołała największe poruszenie poza granicami naszego kraju. Z pewnością nie zdziwię większości z Was, jeśli napiszę, że w tym roku jest to "I Loved Your at Your Darkest" grupy Behemoth.

Sto czterdziesta siódma recenzja: Przerażający majstersztyk grupy Daughters

Przeglądając pojawiające się podsumowania wydawnicze 2018 roku i zestawiając je z recenzjami zamieszczonymi na moim blogu, stwierdziłem, że nad kilkoma tegorocznymi pozycjami muszę się bardziej pochylić. Płytą, która najmocniej przykuła moją uwagę i pojawiła się niemal we wszystkich rankingach jest najnowsze "You Won't Get What You Want" grupy Daughters. Albumu tego słuchałem już wcześniej kilka razy, ale dopiero niedawno przysiadłem do niego na spokojnie, z odpowiednim skupieniem. Na wstępie muszę napisać, że nie pamiętam kiedy jakieś dzieło mnie tak bardzo przeraziło.

Sto czterdziesta szósta recenzja: "Down the Road Wherever" - Mark Knopfler jakiego wszyscy dobrze znamy

Mark Knopfler od wielu lat w swojej twórczości podążą tą samą drogą. Porusza się w rejonach soft rockowych, czasem lekko odchodząc w klimaty bluesa, country czy folku. Na kolejnych koncertach muzyka wciąż pojawiają się tłumy, a płyty szczególnie w Stanach Zjednoczonych, Skandynawii i Polsce sprzedają się znakomicie. Najnowsze dzieła Knopflera są jednak bardzo bezpieczne. Rozkochują odwiecznych fanów artysty i grupy Dire Straits, a innym po prostu nie przeszkadzają. Jeżeli liczyliście, że na tej płycie wszystko wywróciło się do góry nogami to niestety muszę Was rozczarować.

"Trzeba ćwiczyć, ćwiczenia do sukcesu są, prowadzą" - czyli relacja z koncertu Dawida Podsiadło w Szczecinie (1.12.2018)

Nie ma fal? A kto tak mówi? Netto Arena zapełniona do ostatniego miejsca falowała w sobotni wieczór w takt muzyki Dawida Podsiadło. To było profesjonalnie wyprodukowane widowisko, dopięte na ostatni guzik, z profesjonalnym frontmenem w roli głównej. Razem ponad dwie godziny świetnej zabawy.

Sto czterdziesta piąta recenzja: Rewolucja w muzyce Muse na "Simulation Theory"

Przygotowując się do napisania recenzji „Simulation Theory” zajrzałem do recenzji poprzedniego albumu Muse, którą opublikowałem trzy lata temu. Muszę przyznać, że mało jest w tym tekście konkretów, a styl pisania jest bardzo daleki od takiego, jakiego dzisiaj od siebie oczekuję, ale w gruncie rzeczy mogę napisać, że zgadzam się z tym co twierdziłem te kilka lat wcześniej. Wciąż ekscytuje się tą płytą i uważam ją za najlepsze wydawnictwo w dorobku zespołu Matta Bellamy’ego. Na „Drones” muzycy wrócili do swoich rockowych korzeni, co wbrew pozorom nadało ich siódmemu krążkowi niesamowitej świeżości. Artyści zaprezentowali wtedy także kilka bardzo dobrych, progresywnych kawałków wyraźnie wzbogaconych o nowe inspiracje, których wcześniej w ich dyskografii nie doświadczyliśmy. To właśnie dzięki nim można było się spodziewać że formacja z Teignmouth na kolejnym albumie w pewnym stopniu zmieni swoje oblicze. Nie sądziłem jednak, że w muzyce Muse dojdzie do całkowitej rewolucji.

Sto czterdziesta czwarta recenzja: Dead Can Dance zabierają słuchaczy na Dionizje

Na albumy zespołu Dead Can Dance muzyczny świat zawsze czeka z zapartym tchem. Każda z płyt australijskiego projektu zaskakuje bowiem czymś nowym i zabiera słuchaczy w nieznane dotychczas dźwiękowe rejony. Moje podróże z wydawnictwami DCD do najłatwiejszych nigdy nie należały. Z każdą płytą grupy muszę przez pewien czas się oswajać zanim wyrobię sobie o niej jakieś pozytywne bądź negatywne zdanie. Nie inaczej było w przypadku dziewiątego studyjnego krążka formacji. Tym razem muzycy zabierają nas na obrzędy Dionizosa, a więc mitologicznego boga wina i płodności.

Sto czterdziesta trzecia recenzja: Greta Van Fleet to odgrzewany kotlet czy nadzieja rocka?

O żadnym debiutującym zespole nie dyskutuje się w ostatnim czasie tak często jak o Grecie Van Fleet. Od momentu wypuszczenia EP-ki "From the Fires" muzyczny świat podzielił się na dwa fronty. Jedni mówią, że amerykańska formacja to najmniej smaczny odgrzewany kotlet jakiego przyszło im kiedykolwiek spróbować. Drudzy natomiast uważają zespół z Frankenmuth za nadzieję dla rockowej sceny. Teraz przyszedł czas na najpoważniejszy jak dotąd test dla kapeli, a więc premierę ich pierwszego studyjnego albumu.

Sto czterdziesta druga recenzja: Na "Małomiasteczkowym" Podsiadło jest jeszcze bardziej swojski

Nie ma w Polsce drugiego twórcy, który tak umiejętnie łączyłby przystępność swojej muzyki z jej artystyczną jakością. Dawid Podsiadło  jest szanowany zarówno w kręgach tych ludzi, którzy muzyki tylko czasem sobie posłuchają w radiu, jak i tych, którzy muzyką żyją i w miesiącu potrafią przesłuchać setki płyt. Swoim poprzednim albumem – „Annoyance and Disappointment”, artysta z Dąbrowy Górniczej utwierdził słuchaczy w przekonaniu, że kapitalny debiut nie był przypadkiem. Tym razem Dawid zabiera nas do zupełnie innej krainy. Krainy małomiasteczkowej.

Sto czterdziesta pierwsza recenzja: Nowy rozdział w historii Riverside

Grupa Riverside to bezsprzecznie jeden z najważniejszych produktów eksportowych polskiego rynku muzycznego. Kolejne krążki warszawskiej grupy wywołują poruszenie nie tylko w Polsce, ale także w takich krajach jak Holandia, Niemcy, Szwajcaria czy nawet Stany Zjednoczone. Poprzedni album -„Love, Fear and the Time Machine”, był delikatnym odejściem od klimatów metalowych. Na pierwszy plan twórczości formacji wdarł się rock progresywny. Po przesłuchaniu „Wasteland” wydaje się, że muzycy tęsknili za tym co grali na swoich pierwszych wydawnictwach.

Sto czterdziesta recenzja: Mroczniejsza strona The Dumplings

Pisząc o poprzedniej płycie grupy The Dumplings wspominałem, że trochę obawiam się o jakoś drugiego albumu przez to, że został wydany tak krótko po premierze debiutanckiego krążka. Mimo sukcesu „Sea You Later” projekt z Zabrza tym razem postanowił trochę poczekać i zaprezentować nam „Raj” po trzech latach przerwy. Ponownie dostajemy wydawnictwo, które bardzo trudno jest porównać z poprzednimi, bo znów Justyna i Kuba zaskoczyli i zaserwowali nam coś zupełnie innego.

Sto trzydziesta dziewiąta recenzja: Szesnaście stacji z Paulem McCartneyem

Solowe albumy muzyków wchodzących w skład grupy The Beatles nigdy nie mnie fascynowały tak bardzo, jak dorobek „wielkiej czwórki z Liverpoolu”. Jeżeli jednak miałbym wybierać pomiędzy indywidualnymi dokonaniami Johna Lennona i Paula McCartney’a, to zdecydowanie wybrałbym twórczość tego pierwszego. Do niedawno wydanego przez Paula „Egypt Station” podchodziłem więc ze sporym dystansem, nie oczekując od tego wydawnictwa zbyt wielu fajerwerków.

Od Was: Chaos Over Cosmos - The Unknown Voyage

Jesień i zima zawsze były czasem, w którym na wszystkich możliwych listach odtworzeń zaczynała przeważać u mnie cięższa muzyka. To właśnie w te pory roku najbardziej lubię nałożyć słuchawki i najlepiej przy zgaszonym świetle posłuchać mrocznych, tajemniczych i przede wszystkim potężnych gitarowo-perkusyjnych dźwięków. Z pomocą w doborze muzyki na ten chłodny okres przyszli do mnie Chaos Over Cosmos, którzy podesłali mi swój debiutancki album będący idealną propozycją na najbliższe miesiące.

Relacja z koncertu Arctic Monkeys na Sziget Festival 2018 (14.08.2018)

Zacznę od tego, że wyjazd na Sziget Festival to jedna z najbardziej szalonych decyzji w moim życiu. Była ona spowodowana głównie niesamowitymi przeżyciami podczas koncertu Arctic Monkeys na Openerze. Stwierdziłem, że ciekawie byłoby porównać sobie dwa koncerty z tej samej trasy. Przede chciałem sprawdzić dobór kompozycji oraz różnice w ich wykonaniu. Nurtowało mnie też pytanie jak fani w innym miejscu będą reagowali na poszczególne utwory i czy będzie miało to wpływ na samych artystów. Dzisiejszy post będzie prawdopodobnie jednym z krótszych w historii bloga. To po prostu luźne porównanie dwóch koncertów tej samej formacji i parę odczuć związanych z samym węgierskim festiwalem.

Relacja z koncertu Judas Priest na Pol'and Rock' Festival (3.08.2018)

Historia mojego pierwszego wyjazdu na kostrzyński festiwal jest bardzo długa. W ostatnich latach, pod koniec lipca zawsze wahałem się czy może jednak w końcu nie spróbować przejechać te nieco ponad 100 kilometrów i wspólnie z mnóstwem ludzi przeżyć ten ponoć „najlepszy festiwal świata”. Za każdym razem jednak nie byłem do końca przekonany. Wydawać by się mogło, że jak już nie pojechałem na Woodstock to na Pol’and' Rock tym bardziej nie powinienem. Tymczasem line-up oraz znajomi przekonali mnie w tym roku tak bardzo, że w końcu spakowałem się i wyruszyłem, w jak się później okazało, jedną z najbardziej ekscytujących podróży w moim życiu.

Sto trzydziesta ósma recenzja: Florence z innymi emocjami, ale w podobnym klimacie

Z zespołem Florence + The Machine zawsze miałem pewien problem. Słuchając ich płyt miło spędzałem czas, a niektóre utwory nieraz zapadały mi na dłużej w pamięć. Jednakże zawsze towarzyszyło mi uczucie, że słucham jednego z najbardziej przecenianych zespołów w ostatnich latach. Najlepszym sposobem na wyrobienie sobie zdania wydało mi się więc dokładne zgłębienie, przeanalizowanie i zrecenzowanie któregoś z krążków formacji z Londynu. Z pomocą przyszła sama Florence, która niedawno wypuściła swój czwarty album.

Relacja z koncertu Arctic Monkeys na Openerze 2018 [4.07.2018] (foto+video)

Aż trudno cokolwiek napisać po tak długiej przerwie. W podsumowaniu wydawniczym poprzedniego roku zarzekałem się, że za wszelką cenę w 2018 będę starał się wrzucać więcej postów niż w i tak ubogim 2017. Rzeczywistość jest jednak taka, że pierwsze sesje i praca na studiach zdecydowanie mnie pokonały i na pisanie nie było po prostu czasu. Myślę, że dobrym momentem na swoisty powrót, próbę odświeżenia tego wszystkiego na blogu będzie relacja z wyjazdu na tegoroczny Opener.

Sto trzydziesta siódma recenzja: Arctic Monkeys zapraszają na kosmiczną podróż

Niedawno recenzowałem dla Was bardzo długo wyczekiwany przeze mnie polski album. Teraz przyszedł czas na płytę, na którą czekałem najdłużej w swoim życiu. Arctic Monkeys towarzyszyli mi zawsze, w każdym najważniejszym momencie i zapewne tak będzie już zawsze. Tym razem postanowili zabrać swoich słuchaczy w marzycielską i kosmiczną podróż. Alex Turner w 2016 roku po prostu zasiadł do fortepianu, który dostał w prezencie urodzinowym i stworzył „Tranqulity Base Hotel & Casino”. Czy spod jego ręki wyszło kolejne muzyczne arcydzieło?

Sto trzydziesta szósta recenzja: Tajemnicza Bokka ponownie zaskakuje

Zanim dobrze zebrałem się do odsłuchu nowej BOKKI, świat polskiej muzyki obiegła informacja o tym, że zespół uległ groźnemu wypadkowi. Członkom kapeli na szczęście nic się nie stało, ale straty sprzętowe są ogromne. Postanowiłem więc, że wesprę zespół, wstrzymam się trochę z pisaniem recenzji i wrzucę ją gdy emocje już trochę opadną. Emocji opadły i po pierwszych przesłuchaniach mogę powiedzieć, że… jest trochę inaczej.

Sto trzydziesta piąta recenzja: Iron Maiden - Fear of the Dark (1992)

Wydany w 1990 roku „No Prayer for the Dying” rozpoczął nowy rozdział w historii Iron Maiden. Od premiery ósmego wydawnictwa w muzyce Brytyjczyków zmieniło się sporo, ale wciąż od razu dało się wyczuć, że kolejne kawałki na pewno są tworzone przez Harrisa, Dickinsona i spółkę. „Fear of the Dark”, którym zajmiemy się dzisiaj to natomiast pierwszy krążek, za który kompozycyjnie odpowiada bardzo ciepło przyjęty przez fanów Janick Gers. Czy muzyk polskiego pochodzenia namieszał trochę w twórczości Żelaznej Dziewicy?

Sto trzydziesta czwarta recenzja: Jack White inny niż zwykle

Po czterech latach ponownie nadszedł ten moment. Czas zabrać się za ocenę nowej płyty Jacka White’a. Jeśli czytaliście moją recenzję „Lazaretto”, to z pewnością nie muszę Wam pisać jak bardzo nurtowało mnie pytanie: „Co Jack zaserwuje nam na najnowszej płycie?”. Artysta z Detroit postanowił powspominać dawne czasy i nagrać album w warunkach podobnych do tych, w których tworzył muzykę mając kilkanaście lat. „Boarding House Reach” miał więc od początku być krążkiem nietypowym. Na samym wstępie mogę Wam już zdradzić, że drugiego nawet podobnego albumu raczej już nie usłyszycie.

Sto trzydziesta trzecia recenzja: Editors postanowili połączyć brutalność z delikatnością

Editors to grupa, która wywołuje u mnie bardzo rożne emocje. Z jednej strony wielką przyjemność sprawia mi słuchanie ich dwóch pierwszych post punkowych albumów, a z drugiej niezbyt podchodzi mi ich nowe, delikatniejsze, synthpopowe granie. Członkowie zespołu, na długo przed premierą „Violence”, mówili, że najnowsze wydawnictwo ma być połączeniem mocniejszego uderzenia z pierwszych płyt z subtelnością ostatnich krążków. Zapowiedzi były więc obiecujące, ale czy rzeczywiście jest nad czym się zachwycać?

Sto trzydziesta druga recenzja: Czy Judas Priest powinni już wybierać się na emeryturę?

Po powrocie Roba Halforda do Judas Priest, fani muzyki metalowej oczekiwali od brytyjskiego zespołu bardzo wiele. Spodziewano się, że zespół nawiąże poziomem do tak wielkich albumów jak np. „Defenders of the Faith” czy „Painkiller”. Niestety od 2003 roku z twórczością Judas Priest tak dobrze nie było i o ile „Angel of Retribution” oraz „Redeemer of Souls” można nazwać niezłymi krążkami, o tyle „Nostradamus” raczej uważany jest za największy niewypał w historii kapeli. „Firepower” miał być więc taką płytą, która zamknie usta wszystkim krytykom odsyłającym zespół z Birmingham na emeryturę.

Sto trzydziesta pierwsza recenzja: Żonglerka stylów i zabawa muzyką z lat osiemdziesiątych w wykonaniu Lao Che

W recenzji „Dzieciom” napisałem, że muzycy Lao Che w końcu mnie do siebie przekonali. Moje podejście do tej kapeli jednak diametralnie się zmieniło. Przez ostatnie trzy lata zespół z Płocka był jednym z najczęściej słuchanych przeze mnie polskich bandów i nareszcie przekonałem się do pozostałych albumów Spiętego i spółki. „Wiedza o społeczeństwie” stała się więc jednym z tych krążków, do których premiery najpierw odliczałem miesiące, a potem tygodnie i dni.

Sto trzydziesta recenzja: Czy Franz Ferdinand dalej zaraża swoim energicznym graniem?

„Right Thoughts, Right Words, Right Action” to płyta, która porwała mnie od samego początku. Do kompozycji takich jak „Evil Eye”, „Love Illumination” czy „Fresh Strawberries” wciąż wracam z wielką przyjemnością. Jednak wraz z odsłuchiwaniem poprzedniego krążka grupy Franz Ferdinand można było odnieść wrażenie, że przydałoby trochę wariacji, bo temat klasycznego indie rocka właściwie wyczerpali oni już do samego końca. Na stworzenie „tego czegoś nowego”, a więc płyty „Always Ascending” kapela przeznaczyła sobie blisko pięć lat. Jakie są efekty?

Sto dwudziesta dziewiąta recenzja: David Bowie - 1. Outside (1995)

Na szczęście moja pierwsza sesja powoli kieruje się już ku końcowi, więc w nareszcie będę miał trochę więcej czasu na sprawdzenie większej ilości wydawnictw muzycznych. W lutym czeka nas wiele ciekawych premier, więc ten czas przed publikacją m.in. nowego Lao Che czy Franz Ferdinand postanowiłem poświęcić na cykl związany z Davidem Bowiem. Wydany w 1993 roku „Black Tie White Noise” okazał się sporym artystycznym sukcesem Brytyjczyka. Muzyk postanowił jednak nie tkwić za długo w jazzowym klimacie i tworząc „1. Outside” zdecydował się na powrót do czasów berlińskich i współpracy z Brianem Eno.