Czterdziesta ósma recenzja: Dawid zmierza w bardzo dobrą stronę

W wieku dwudziestu lat, Dawid Podsiadło wydał swój niebywale dojrzały debiutancki album. „Comfort and Happiness” obfitował zarówno w ciekawe teksty liryczne, jak i niekonwencjonalną linię melodyczną. To w dzisiejszej muzyce popularnej zdecydowanie rzadkość. Jednakże z drugim krążkiem przychodzi czas weryfikacji dla Dawida. Czy „Annoyance and Disappointment” słucha się równie dobrze co pierwszej studyjnej płyty wokalisty z Dąbrowy Górniczej? Przekonacie się czytając dzisiejszy artykuł.

Naszego młodego muzyka cenię przede wszystkim za skromność oraz bycie artystą w pełnym tego słowa znaczeniu. Oglądając wywiady z Dawidem i jego koncerty, można dostrzec, że często sprawią on wrażenie odosobnionego. Podsiadło nierzadko jest w zupełnie innym, artystycznym świecie. Przed premierą „Annoyance and Disappointment” Polak wspominał, że nowy album będzie jeszcze bardziej popowy niż jego poprzednie muzyczne dziecko. Niezwykle ciekawie wygląda okładka, która przedstawia obraz „David och Saul” namalowany przez Juliusa Kronberga w 1885 roku. Drugą płytę Podsiadły otwiera melancholijne intro. „Sunlight” urzeka świetnymi organami Hammonda, i leciutkim głosem. Niezwykle melodyjny jest „Forest”. To niewątpliwie bardzo przebojowa, melodyjna propozycja. Znów na głównym planie mamy wokal, a w tle świetnie gra gitara oraz smyczki. Od dobrej perkusji zaczyna się „Block”. Kolejne fragmenty utworu pokazują, że Dawid śpiewa dobrze również wysokie dźwięki. W „Pastempomat” możemy usłyszeć pierwszy polski tekst. Czwarty kawałek w kolejności pokazuje, że nasz talent coraz bardziej dojrzewa muzycznie. Chwytliwe rytmy i świetna liryka to to do czego muzyk nas już przyzwyczaił. Kapitalnie brzmi refren numeru, w którym Podsiadło śpiewa „Proszę dowiedz się, czemu jest mi tu aż tak źle”. Zupełnie inny jest „Byrd”. Początek nostalgiczny aż ni stąd ni zowąd pojawia się bardzo rockowa melodia. Dawid pokazuje w piątej kompozycji swoją niesamowitą głosową wszechstronność. Najintymniejszym fragmentem płyty jest „Cashew/16144”. Tutaj trzeba dokładnie zagłębić się w tekst. Dobra liryka okraszona jest ciekawie brzmiącymi klawiszami. „W Dobrą Stronę” poznaliśmy już kilka tygodni temu. Gdy po raz pierwszy go usłyszałem to od razu wiedziałem, że będzie to wielki przebój. Wesoły tekst („Ten pierwszy raz mocny bas, szybki pląs po obiedzie. Widziałem błysk w oczach mojej łani, przecież. Trzymała mocno tam, gdzie najbardziej lubię, Mama mówiła: Takie rzeczy tylko po ślubie”) i melodyjna kompozycja sprawiają, że nogi same rwą się do tańca, a piosenka siedzi nam w głowie przez długi czas. W „Beli” możemy usłyszeć charakterystyczną manierę w głosie Podsiadły.   Smutniej robi się przy słuchaniu „Eight”. To aż niewiarygodne, że tak młody artysta nagrywa tak trudny, wymagający niesamowitej dojrzałości muzycznej utwór. Wciągający głos z lekko szarpanymi strunami gitar w tle zdecydowanie wbija w fotel. Po kolejnych nostalgicznych przeżyciach dostajemy dużo szybszy numer. W „Son of Analog” Dawid śpiewa bardzo zadziornie. Szczególnie przypadła mi do gustu druga, niekonwencjonalna, eksperymentalna część kawałka. „Where Did Your Love Go” na pewno będzie świetnie brzmiał na koncertach. Popis wokalny oraz niezła perkusja wychodzą na główny plan jedenastej propozycji. „Focus” jest z początku klasycznie popowy, a kończy się wręcz folkowo. „Four Sticks” może nie brzmi tak dobrze, jak u Zeppelinów, ale na pewno należy go ocenić pozytywnie. Początek trochę kościelny, ale potem numer nabiera rozpędu. W pewnym momencie piosenka cichnie by następnie całkowicie zmienić rytm. Piękną całość idealnie, spokojnie kończy „Goodnight”. Gdzie się podzieło te 56 minut?!

Dawid Podsiadło swoim drugim albumem pokazuje, że młodzi artyści mogą tworzyć bardzo zaawansowaną, niekonwencjonalną muzykę. Mimo tego, że na drugim krążku młodego artysty znajduje się aż 14 utworów, to nie znalazłem takiego kawałka, który nie przypadłby mi do gustu. Uważam, że nowa płyta jest jeszcze lepszy niż debiutancki krążek. Kolejny znakomity polski album sprawia, że będę miał ogromny problem z wybraniem najlepszego polskiego longplaya 2015. „Annoyance and Disappointment” oceniam bardzo wysoko. Dawid grasz coraz piękniej, tylko tak dalej.

OCENA: 9/10