Sześćdziesiąta czwarta recenzja: TLSP wracają po ośmiu latach

„Everything You’ve Come to Expect” to jedna z tych płyt, do których dni do premiery odliczałem z zapartym tchem. Projekt The Last Shadow Puppets na swój nowy album kazał nam czekać całe osiem lat. Muzycy przez ten czas dojrzeli i stali się jednymi z najpopularniejszych muzyków indie rockowych na świecie. Nic więc dziwnego, że album jest zupełnie inny niż „The Age of the Understatement”.

Kolejne single utwierdzały mnie w przekonaniu, że nowy album będzie porcją świetnej muzyki. Wytwórnia Domino bardzo dobrze się spisała i przygotowała znakomitą oprawę dla krążka (polecam zakupienie wersji deluxe z 40-stronową książeczką). Jednak najważniejsza nie jest otoczka, ale to, co na płycie się znajduje. Początek to klasyczny indie rock. Lekka perkusja Jamesa Forda, świetna, nastrojowa gitara Alexa Turnera i wokal prowadzący Milesa wypadają perfekcyjnie. Weselszy klimat ma „Miracle Aligner”. Ten numer jest już całkowitym popisem Alexa. Oprócz spokojnego wokalu przez cały numer towarzyszy nam kapitalny elektryk artysty z Shieffield. Za „Dracula Teeth” należy szczególnie pochwalić Owena Palletta, który odpowiada za orkiestrację płyty. Skrzypce, kontrabas, wiolonczela- między innymi takie instrumenty mamy w nowych kawałkach TLSP. Pod czwórką znajduje się mój faworyt, miłość od pierwszego usłyszenia, czyli kompozycja tytułowa. Możemy w nim znaleźć piękny głos, organy Turnera oraz chórki Milesa Kane’a i wspierającego muzyków przy tej płycie perkusisty Arctic Monkeys- Matta Heldersa. Przy tej balladowej propozycji można się rozmarzyć i odpłynąć. Od piątego utworu robi się trochę szybciej. „The Element of Surprise” to już bardziej rock eksperymentalny. Muzycy brzmią tu dojrzale, pozwalają sobie na kombinacje, których na „The Age of the Understatement” nie było. Dynamiczny jest również pierwszy zaprezentowany singiel – „Bad Habits”. Tutaj robi się ostro i przebojowo. Na pochwałę zasługują szalejący Miles oraz świetnie grający na basie Zachary Dawes. W „Sweet Dreams” na pierwszy plan wychodzi wokal Alexa, który idealnie wpasowuje się w dźwięki klawiszy. Łatwo można odczuć, że jest to jego autorski kawałek. W połowie utworu Turner zaczyna śpiewać wyżej i jeszcze bardziej czaruje swoim niesamowitym głosem. Najoryginalniej na całej płycie brzmi „Used to Be My Girl”. To właśnie w nim najłatwiej można dostrzec to, jak wokale Milesa i Alexa (ponownie wsparte przez Matta) idealnie się dopełniają. Świetnie zaaranżowany jest „She Does the Woods”.Znów kapitalnie wpasowują się tutaj instrumenty smyczkowe, a na perkusji popis daje James Ford. Kolejną eksperymentalną kompozycją jest niewątpliwie „Pattern”. Alex zamienia gitarę elektryczną na barytonową i dzięki niskiemu nastrojeniu świetnie współgra z lekko śpiewającym Milesem. Piękną turnerową balladą jest „The Dream Synopsis” kojarząca się z „małpkowym” „Mad Sounds”. Ostatnim daniem, jakie serwują nam muzycy, jest „The Bourne Identity”. Bonusowy numer to przede wszystkim znakomita gra Turnera na gitarze dwunastostrunowej oraz klawisze, tym razem Jamesa Forda.

Nie ma co porównywać dwóch płyt The Last Shadow Puppets, bo to właściwie dwie różne epoki. Nowy album jest zupełnie inny, dużo bardziej eksperymentalny, ale równie dobry. Ciężko być tutaj niezadowolonym z jakiegokolwiek numeru, artyści znów spisali się na medal. Dobrym ruchem było zastosowanie tylu instrumentów smyczkowych, które świetnie pasują do wokali Milesa i Alexa. „Everything You’ve Come to Expect” na pewno zostanie jeszcze ze mną na bardzo, bardzo długo.

OCENA: 8,5/10