Legendarne Płyty: 14. Led Zeppelin IV

Led Zeppelin to kapela, o której było głośno zarówno przez muzykę, jak i przez awantury. Głównie w hotelach Brytyjczycy pozostawiali po sobie spory bałagan. Krążyły nawet plotki, że muzycy z Londynu dewastowali każde miejsce, w którym tylko się pojawiali. Jednak przy muzyce, jaką tworzyli, mogli robić wszystko. Byli po prostu genialni.

Nie twierdzę, że czwarta płyta Led Zeppelin to ich najlepszy krążek. Przynajmniej trzy albumy w dyskografii legendarnego zespołu można by uznać za najlepsze. Artyści nie nazwali tego wydawnictwa, więc z automatu przyjęła się nazwa „Led Zeppelin IV”. Fani bardzo często używają również nazwy „Four Symbols”(ze względu na umieszczone na nim znaki członków zespołu) Wybrałem beztytułowe dzieło, ponieważ po prostu najczęściej je sobie włączam.  „Black Dog” to kapitalne granie od samego początku. Niesamowity, szalony Plant i morderczy riff Page’a sprawiają, że płyta na samym wstępie staje się genialna. W „Rock and Roll” słyszymy czyściutki rock and roll i w zasadzie nie trzeba nic dodawać. Fantastycznie brzmi perkusja Johna Bonhama plus kolejny popis Planta. Pierwszą balladą na „LZIV” jest „The Battle of Evermore”. W tekście możemy znaleźć mnóstwo powiązań z kultowym Władcą Pierścieni. Ten kawałek zawsze przypomina mi dzieciństwo. Nie chce się powtarzać, ale znowu bajeczny Robert Plant. Pod czwórką najlepszy utwór w historii. Propozycja perfekcyjna. Cichy wstęp, stopniowanie napięcie, idealny rytm wystukiwany przez Bonhama. Można wyliczać w nieskończoność. Cudownie brzmi solo Jimmy’ ego na gitarze wielogryfowej. Mnóstwo ludzi kupiło „LZIV” tylko dla tego numeru. Bajeczna kompozycja z niesamowitym zakończeniem. W „Misty Mountain Pop” mamy z kolei nawiązania do Hobbita. Znakomicie na klawiszach prezentuje się John Paul Jones. W „Four Sticks” Bonham przechodzi samego siebie. Gra czterema pałeczkami wcale niełatwy utwór. Kompletnie nieprzewidywalna propozycja nawet po kilkunastu przesłuchaniach. Na czwórce znajdziemy również coś ciekawego dla hippisów. „Going to California” zawsze urzekał swoją lekkością. Płytę zamyka bluesowy „When the Levee Breaks”. Znów na przód wychodzi perkusista. Po odtworzeniu numeru tego typu zawsze wraca tęsknota za starym dobrym Bonhamem. Po prostu piękny kawał muzyki.

Zakończyliśmy podróż z najważniejszym dla mnie krążkiem Zeppelinów. Kolejny album, którego mogę słuchać w nieskończoność. Nie da się wybrać najlepszego zespołu wszech czasów, ale w moim zestawieniu Led Zeppelin na pewno byliby w pierwszej trójce. Szkoda, że pograli dla nas tylko dwanaście lat.